زمستان است ، و سرد است ، و تنش میسوزد از سرمای بی پایان و تاریکی؛ دمادم میرسد فریاد، و هر دم غرقه در خون میشود کودک؛ نمی داند گناهش چیست، که میبارد ز هر سو، خنجر تیز پدر بر او؛ دگر خاموش است آن کودک، نمی آید دگر حتی، صدای بال پروانه، نمی بارد دگر باران، که شاید با خودش آرد بهاری جاودانه
| نوشته شده توسط مریم در چهارشنبه 90/6/2 و ساعت 12:21 عصر | نظرات دیگران()
